خوشباشی و دم‌غنیمت شمری در اندیشه‌های خیام نیشابوری و طَرَفه بن عبد

معمای پیچیدة هستی، زندگی و مرگ، وجود و عدم همواره فکر آدمی را به خود مشغول داشته و متفکّران و اندیشمندان را به حیرت و سرگردانی دچار نموده است. عمر خیام فیلسوف و شاعر سدۀ پنجم هجری از جمله اندیشمندانی است که معمّای مرگ و زندگی او را به تفکّر در جهان هستی واداشته و همین راز سر به مهر گاه او را به بدبینی و شک و تردید کشانده و برای بهره‌مندی بیشتر از زندگی زود گذر به خوشباشی و دم غنیمت شمری دعوت می‌کند. طرفة بن عبد شاعر بنام دورة جاهلی در ادب عربی نیز زندگی زودگذر دنیا و دعوت به اغتنام فرصت‌ها و کامجویی از هر آن چه در دنیا هست، موضوع اصلی اشعارش است. اشعاری که به رباعیات خیام شبیه است؛ با این تفاوت که طرفه از معنای حقیقی زندگی باز مانده و مرگ را پایان حیات آدمی می‌داند و با این رویکرد، انسان‌ها را به بهره‌مندی از تمتّعات دنیوی فرا می‌خواند. پژوهش حاضر بر آن است که خوشباشی و دم غنیمت شمری خیام را در چشم اندازی تطبیقی با خوشباشی طرفه مورد بررسی و تحلیل قرار دهد